Bulutların üstünde uyumak isteyen, hem kuşlara özenen ve Hazerfen Ahmet Çelebi'nin yerinde olmak isteyen bir kız olarak büyüdüm. Büyüdüm ve ne bir kuş olabildim ne de bulutların üstünde uyuyabildim. Dediğim gibi büyüdüm ve değişdim. Çocukluğum sona erdi, bir daha masum hayaller kuramadı, iyi bir insan olamadım. Küçükken bize hep "iyiler kazanır" demişlerdi. İyilerin hep kaybettiğini öğrendim, çok bencil bir insan oluverdim. Kendi halinde, kimsenin yağına tuzuna karışmayan sadece var olduğu için yaşayan bir hayalet gibi duvarların arasından dinledim herkesi. sonunda herkesi tanıdım, annemi de babamı da kardeşlerimi de arkadaşlarımı da, herkesi tanıdım. Asla ifade vermeyen bir kurban gibi çekildim tüm adliyelerden ,kendi kabuğuma. Kendi kabuğum da kaldım sessizce. Kimse bilmedi içten içe öldüğümü herkese iyiyim dedim, otobüslerde asla ağlamadım. Herkes duygusuz bildi beni, bir ben bildim kendimi sessizce kapı arkalarında ağlarken. Bir kendime açtım, gerçek beni. Kimi tanısam çekip gitti arkasına bakmadan, çiçekli yollarımda ki karanfiller, hiç sulanmayan mezar çiçekleri gibi boynu bükük kaldı. Kendi hayatımın iplerini tutamaz oldum, ellerimden kayan kayana... Gökyüzüne bakıp bakıp yeni ümitler kurmaya çalıştım. Yeni insanlar tanıdım, en çok kendimi aldattım onlarla; en çok inandıklarıma inanmadım hiç.  Kim için varımı yoğumu koyduysam ortaya, orta da kaldım dağın başında açan çiçek gibi. Kimse uğraşmak istemedi benimle, herkes elinin alındakini istedi hep. Ben de inadına el altında olmak istemedim hatta bundan nefret ettim. Kendimi uğruna kayıp verecek kadar değerli gördüğümden değil, bana gelenin pes etmeyeceğinden emin olmak için attım kendimi en diplere ,sakladım ruhumu. Ama ben buradayım hala.