Kimsesiyim, kimsesizlerin

sadece yaşamak istedi çiçek,
Gökyüzünde kanat çırpan bir kuşun en yakın arkadaşı, ün salmış bir gül.
Kıpkırmızı taç yaprakları ile herkesin dilindeymiş.
Sonra birisi yanaşmış yamacına, öyle şaşırmış ki gül; kimse ona dokunmak istemiyormuş çünkü. Dikenleri ellere ızdırap veriyor, onları kesiyormuş. Yamacına yanaşan, onun taç yapraklarını seven birini sevmiş gül. Kim sevmez ki?

Hepimiz sevgiye aç çocuklarız hâlâ.
Büyümek, neden bu kadar zor anne?
Neden sevmiyor her sevilen, ve neden bu kadar zor sevilmek; illa kaçmak mı gerek insanlardan?
Böyle zamanlarda boğazımı çiziyor kelimelerim, anne... Yaşamak için her gece öldürüyorum kendimi. Söylesene baba, neden sevmedin dikenlerimi?

Sen sevmedin beni diye, yamacıma yanaşan herkese inandım ben. Herkes bir yaprağımı kopardı, gitti. Baba, beni neden sevmedin?

Tanrı'm, insan olmak niye bu kadar zor sanki? Hem.. Bu karanlık gecede, bu gözlerimdeki yaş neden? Neden ki... rüzgar savurmadı beni uzaklara.

Dikenlerimle bir çok kişinin canını yaktım ama bana lanet  okuyan o öfkeli insanlar, neden dönüp arkasında ağlayan bana bakmadı? Neden her uzatılan eli tutan bana kimse şunu sormadı: "Neden?"

Eğer sorsalardı içimde biriken o kara delikten sallanıp onlara bir çok cevap verirdim. Neden kimse merak etmedi beni? Fark edilmek için ne yapmam gerek? Onca insan içinde yaralarımı kapatıp geziyorum sabahları, o yorgun gülümsemem ile. Maskemin ardındaki göz altları mor ve yorgun kızı biri görseydi belki...ben.. Ben, anlardım bir şeyleri. Annem bana "kendini ezdirme" derdi, kimse bana "bak sevgi budur, sakın aldanma yalanlara." demedi ki. Bilmiyordum.

Öğretilmemesi benim suçum mu şimdi?

Toprağın altında çığlık atarak duvarları yumrukluyorum. Bağırmak istiyorum, elimin aradında saç tellerim, hepsini çekip koparmak istiyorum. Kim varsa beni bozgunluğa uğratan hepsinin yüzüne bağırmak istiyorum. Dayanamıyorum buna. Neden bir çıkış kapısı yok bu dünyanın?

İnsanlar arasında, o yalan gülümsemem ile dolanmaktan o kadar yoruldum ki... O kadar yoruldum ki... Uyuyamıyorum geceleri. Dikensiz bir gül olsaydım, beni sever miydin gerçekten?

Sevilmemeyi hak edecek ne yaptım ben, ne büyük bir günah işledim ki;böyle bir başıma kaldım?

Her insan sevgiye muhtaçtır.
Ama..


Beni kimse görmedi.

Kimsesizler diyarında önemsiz bir kimse oldum ben de, tek başıma geçti gecelerim. Kimsesi oldum, kimsesizlerin ve kendime bile yabancıyım artık.

Yoksa bu gözleri çökmüş, feri yanıp sönen bu ruh; bu yansıma , aynada gördüğüm, benim yüzüm mü? Öyle yaban kaldım ki kendime, unuttum kendimi. Söylesene, hiç bir sorunun cevabını bilmezken neddn gelip elime bir soru yazdın;

"Beni sever misin?"




Seni sevmeyi ağır ödüyorum.


(Telli Turnaların rüyasına girdiği gül için yazıldı.)